Minning og Kveðja

Minning var mér að upprifjast,
frá miðskólaárum mínum.
Þá vit mitt þjála var ennþá hart,
og ég þeyttist óprúður í tímum.

Rauðhærður djöfull sem reiddist of fljótt,
ruddist á aðra eins og mér sýndist.
Um samnemendur sagði misjafnt ljótt
svo við kennara af hörku glímdi.

Ein var þó sem aldrei ég hæddi,
af aulaskap fylltist er var henni með.
Um vináttu' og frið hún kauplaust mig fræddi,
fyllti hjarta mitt glatt og stillti mitt geð.

---

Við fyrstu kynni ég kunni þig við,
þú komst mér ósjaldan frá falli.
Vænni vinkona fæst ei fundið
í veröld okkar gjörvallri.

Þó tíð sé nú runnin og tímarnir aðrir,
þá títt ég velti mér uppúr því;
af hverju samband svona lítið ég hafði
eftir að sitthvora áttina fórum við í.

Víst hef ég villt mína eigin lífssýn;
vaðið út í dýpsta syndafljótið.
Ég vil bara að þú vitir, kæra vinkona mín,
að ég vona' að þú alls besta njótir.