Erfið leið heim

Stein fyrir stein

skríð ég einn heim.

Tek af mér sokkana 
og ég hendi þeim.

Hef þurft að þræla,

grátbiðja og skæla.

Sé veginn framundan 
og leiðin er greið

en ég kemst ei alla leið.

Hef farið víðan völl,

vötn heimsins synt öll.

Hitt fullt af furðufuglum, 
bæði álfa og tröll.

Klórað í bakka

með þungan hnakka.

Drukkið með Bakkusi 
á við heilan her

sem í restina kálar mér.

Hef þurft að bíða

og dónaskap líða.

En gleymt því öllu 
með því að detta'í'það.

Rústir ég byggði

og eilíft líf tryggði.

Dansaði djöfullsdans 
í engum skóm

við eigin ímyndunarhljóm.

Gleðin þá búin

og ég er lúinn.

Hugur minn óheill 
og öfugsnúinn.

Sit sár á tröppunum,

dofinn í löppunum

Ég finn enga lykla, 
búinn að týna þeim

og ég kemst ekki heim.