Ég sá hana í gegnum kófið,
útúrdópuð búin að
„koksa’á“ gólfið.
Lá á bakinu með augun
brotin,
bjartsýnishugsunin löngu
rotin.
Ég hugsaði um Halldór
Laxness
en hugsun þeirri í burtu
strax blés.
Svo ég lét á litlu sem engu
bera
því lúmskir menn láta
ekkert vera.
Burt frá því séð er
enginn eftir,
sem ergir mig og hug minn
heftir.
Ég geng í burtu á milli
þrepa.
Athyglissýkin er mig að
drepa.
Svo lýsi ég yfir stuðning
við komma,
stelpur með stelpum og
brennandi homma.
En vantar ennþá smá salt
í grautinn,
svona er hún erfið
lífsins þrautin.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli