Það er rigning og þoka og gefur sig mjóbakið.
Þjarmar að mér stanzlaust
sú bælda tilfinning
að ég fynni aldrei hinn innri frið.
Læt hug minn reika um
lokuð betrunarsvið.
Losa um streitu á hug með
bjór í plastglasi,
ljúft læt hann renna í
minn kvið.
Verðmiðinn vegur þungt
og ræður því ferðinni.
Vegna bólgu í fjárhagi er
stjórnin löngu sprungin
en lúmskt þeir leyna því
mennirnir.
Dett niður aumur og sé
ekkert fram á við.
Í auðmýkt skríð ég
áfram móti gömlum sið
sem allt er í boði
einvaldsins.
Skoða bækur og rit og
bít við þeim pælingum
sem bjóða uppá heim
fullan af upplýsingum,
hluti sem ég veit ekkert
um.
Bara glórulaust drit og
vitlausar kenningar.
Velti mér uppúr skít því
svo er mér skipað,
en ég kippi mér ekkert
við það.
Læt því yfir mig vaða með
látum og skítkasti.
Löðrungarnir eru því
fjarri fágætir.
Ég geymi hjarta mitt í
frauðplasti.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli