Andardráttur minn er eldfimur

Andardráttur minn er eldfimur,

innbyrgt hef ég nú of mikið eitur.

Og nú kominn er að

þessum hrörlega stað

þar sem rónarnir setjast glatt að.

Í sjálfsvorkun veltist ég um.

Eitrið bragðgóða klára ég úr dósunum.

Þótt ég viti það vel

það geri útaf mitt þel,

þá enn meira ég lep úr þess skel.

En ég kann eigi á því nein skil

hvers vegna í sopann ég leita svo vil.

Hann bara gerir mér gott,

galdrar allt ljótt í flott

og gerir ósýnilegt mikilsmanns stollt.

---

Máninn á mig töfrandi lýsir

með glitrandi geislum, svo mig nú fýsir

að fá mér einn meiri bjór,

er ‘ekki orðinn nógu sljór

svo ég keyri mig sjálfan í kór.

Ég sýp og sýp en ekkert ég græði.

Sé nú í gegnum þess alls kosta gæði.

Það bara hefur viss tök,

hugsunin verður slök

en um leið verður dómgreindin lök.

Ég verð nú að gefa því gaum,

þeim sjálfgefna mannlega draum.

Að sjá svart á hvítt

eitthvað gamalt sem nýtt,

og sjálfum mér geta þá hlítt

---

En allt er nú aftur á bak,

allt öfugt, samt sem tilbúið lak.

Þetta er einsog það er

og nú ég aleinn stend ber

aftan við hversdagsins her.

Svo, áfengi á ei við mig lengur

og aldrei í raun það hefur, minn drengur.

Heldur misskilið ég hef

þess tilgang, ég tel

 - en burt henda því ég tvístígandi vel…