Heimspekileg vangavelta #24

Þeir skipa mér að þegja,

og segja:

"Sá sem spyr,

er að biðja ’um að deyja".

Þannig held ég áfram, því

ég tel mig þurfa ’að lifa.

Og þó ég læsi framtíðina í

þá læt ég mér nægja að skrifa.

Því ég óttast að ef ég segi frá,

verði ég laminn, grýttur -

negldur krossinn á.

En er það annars ekki
það sem mennirnir þrá?

-Athygli?