Gamla konan á Hlemmi

Kuldaleg situr ein kona á bekk, kramin á sál, og á hjarta. Reynir mest megnis að vera geðþekk, meðan ríkara fólk sáran kvartar. Talar um allt milli himins og helju, hvort við mig eða þig eða aðra. Og'þó rífir þú kjaft og kallir svo belju, kerlingin samt ekki hættir að blaðra. Veit hún um hluti sem fáir af vita; hefur margan frætt um annað og eitt. Sagt agnarsögur og veitt öðrum hita, en aldrei slíkt fengið til baka greitt. Enginn þykjast vill þekkja'hana, þegar heilsar hún fólki með „hæ“. En'ef söknuð fólk finnur til sagnanna, þá skíst það beint niður'í bæ... Dvelur hún þarna alla daga, mér dásamlegt finnst hennar gagn. Og sjaldan verður þreytt sú saga, er segist hún taka næsta vagn.